古典文学研究（藏文部分）

一、古典文学研究

南色(རྣམ་སྲས།）的《宗喀巴诗歌语言的音乐美》（རྗེ་ཙོང་ཁ་པ་ཆེན་པོའི་སྙན་རྩོམ་གྱི་རྗོད་བྱེད་ཚིག་གི་དབྱངས་ཀྱི་མཛེས་ཉམས་བརྗོད་པ།《中国藏学》第2期）一文，作者从诗歌中的音乐美、宗喀巴诗歌的音乐美、宗喀巴诗歌语音美三个方面介绍了宗喀巴大师诗歌语言的音乐美。

增宝当周（བཙུན་པོ་དོན་འགྲུབ།）的《根敦群培的文学观与文学研究》（དགེ་འདུན་ཆོས་འཕེལ་གྱི་རྩོམ་རིག་ལྟ་ཚུལ་དང་རྩོམ་རིག་ཉམས་ཞིབ།《中国藏学》第2期）一文，论述了根敦群培在20世纪西藏文学的探索上取得了丰硕成果以及他对西藏后来的文学意识和文学研究的影响。就根敦群培文学需要民族性，文学和人文、社会的关系，文学即有教育能力、社会反应、识别能力，印度文学的特征等问题论述了自己的观点，并对部分古籍的翻译方法进行了专业的分析。

更尕和拉浪才让（ཀུན་དགའ་དབང་ཕྱུག ལྷ་ལུང་ཚེ་རིང་།）的《贡日尖参桑布所著〈宗喀巴传〉新探》（རྗེ་ཙོང་ཁ་པའི་རྣམ་ཐར་ཡིག་ཆ་ལས་གུང་རུ་རྒྱལ་མཚན་བཟང་པོས་མཛད་པའི་རྗེའི་རྣམ་ཐར་ལ་གསར་དུ་དཔྱད་པ།《中国藏学》第3期）一文，讲述了贡日尖参桑布所著《宗喀巴传》的特征及其后来的学者把它当作论证依据的主要原因。

仁欠扎西（རིན་ཆེན་བཀྲ་ཤིས།）的《喜饶嘉措大师诗歌的艺术特色》（དགེ་བཤེས་ཤེས་རབ་རྒྱ་མཚོའི་སྙན་རྩོམ་གྱི་སྒྱུ་རྩལ་ཁྱད་ཆོས།《中国藏学》第4期）一文，论述了喜饶嘉措大师诗歌内容、措辞、修辞等方面的特点，指出了诗歌大量引用比喻和拟人等修辞手法，意象丰富使读者喜闻乐见的艺术特点。

东主才让（དོན་གྲུབ་ཚེ་རིང་།）的《谈藏族散文的伤感之美》（རྒྱལ་ཁམས་རིག་པས་བསྐོར་བའི་གཏམ་རྒྱུད་གསེར་གྱི་ཐང་མར་བྱུང་བའི་རྩོམ་པ་པོའི་དད་གདུང་སྐྱོ་ཉམས་དང་དེའི་འབྱུང་རྐྱེན་སྐོར་གླེང་བ།《西藏大学学报》第1期）一文，通过分析跟地点、人物、事物相关的文化情感所引起的伤感及其来源，论述《智游佛国漫记》一书被看作伤感散文的原因。

热萨·旦增曲扎（ར་ས་བསྟན་འཛིན་ཆོས་གྲགས།）的《藏族传统文学审美价值探究》（བོད་ཀྱི་སྲོལ་རྒྱུན་རྩོམ་རིག་མཛེས་རྟོག་གི་བསམ་བློའི་འཚོལ་ཞིབ།——《གཏམ་པད་མའི་ཚལ་གྱི་ཟློས་གར》གཞིར་བཟུང་བ།《西藏大学学报》第2期）一文，论述了藏族传统文学中呈现的审美思想价值源于佛教哲学，探讨了佛学哲学中知觉和理性认知的矛盾和相似之处，从而产生对理性认知的考察，以及这种特殊的考察在作品中是如何以谈话方式出现的，文本最后，作者以《莲苑歌舞》为例，对藏族传统文学的审美思想价值作了初步探讨。

丹增顿珠(བསྟན་འཛིན་དོན་གྲུབ།）的《佛学名著〈次第〉与〈修心〉的主要内容及其语言特征分析》（ལམ་རིམ་དང་བློ་སྦྱོང་གི་སློབ་གསོའི་འཕྲིན་ལས་དང་ཚིག་དོན་གྱི་སྒྱུ་རྩལ་དཔྱད་གླེང་།《西藏大学学报》第3期）一文，通过举例来论述佛教经典作品《次第》与《修心》的主要内容和两部著作的语言艺术特征。

才公杰（ཚེ་མགོན་སྐྱབས།）的《敦煌文献P.T.1287中王妃赛玛噶吟唱的隐意诗评析》（ཏུན་ཧོང་ཤོག་དྲིལP.T.1287ལས་བཙན་མོ་སད་མར་ཀར་གྱི་མགུར་གླུའི་གོ་དོན་དཔྱད་པ།《西北民族大学学报》第2期）一文，探析了敦煌文献P.T.1287中王妃赛玛噶吟唱的隐意诗，揭示诗中透露了当时象雄部落的军事力量和财政实力等重要情报，还强调了若要征服象雄部落，需要赞普和大臣们团结一心，并与其他部落联盟，寻机起兵讨伐象雄。此诗在松赞干布统一吐蕃中起到了重要作用。

扎西加错（ཆས་པ་བཀྲ་ཤིས་རྒྱ་མཚོ།）的《韦萨·堪卓生平及自传〈信德宝树〉研究》（དབུས་བཟའ་མཁའ་འགྲོ་མའི་རང་རྣམ་སྐལ་ལྡན་དད་པའི་མཆོད་སྡོང་ལ་དཔྱད་པ།《西北民族大学学报》第2期）一文，从文化人类学、宗教学、历史学、文学等诸多学科视角分析和解读韦萨·堪卓的生平及自传《信德宝树》，指出当时在多康地区风俗习惯、宗教信仰等文化背景下，女性社会地位相对低下，虽然韦萨出身贵族，但重男轻女思想观念使女性社会生活举步维艰，想成就一番事业更是难于上青天，但韦萨·堪卓不畏艰难险阻，以坚忍不拔的精神成就了自己坎坷而传奇的一生。

东主才旦（དོན་གྲུབ་ཚེ་བརྟན།）的《浅谈〈使者勋努顿智〉的艺术特点》（《ཕོ་ཉ་གཞོན་ནུ་དོན་གྲུབ》ཀྱི་སྒྱུ་རྩལ་ཁྱད་ཆོས་ལ་མདོ་ཙམ་དཔྱད་པ།《攀登》第2期）一文，解析了《使者勋努顿智》的诗歌结构、夸张等修辞手法的运用和浪漫的艺术特点。

扎西拉杰（བཀྲ་ཤིས་ལྷ་རྒྱལ།）的《〈米拉日巴传〉文学特征综述》（མི་ལ་རས་པའི་རྣམ་ཐར་གྱི་རྩོམ་རིག་ཁྱད་ཆོས་ལ་དཔྱད་པ།《攀登》第3期）一文，论述了《米拉日巴传》特有的故事和情节描写、清晰的人物性格和形象塑造等文学特征。

龙文多杰（ལུང་བུན་རྡོ་རྗེ།）的《漫谈赞普时期文学的演变及其影响》（བཙན་པོའི་དུས་ཀྱི་རྩོམ་རིག་བྱུང་འཕེལ་དང་དེའི་ཤུགས་རྐྱེན་སྐོར་རོབ་ཙམ་གླེང་བ།《西藏教育》第1期）一文，论述了赞普时期文学的演变及其不同时期文学作品传承的模式。

谢冉娜嫫（ཤེས་རབ་ལྷ་མོ།）《略谈藏族神话与民间故事的异同》（བོད་ཀྱི་ལྷ་སྒྲུང་དང་དམངས་སྒྲུང་དབར་གྱི་འབྲེལ་བ་དང་ཁྱད་པར་རགས་ཙམ་གླེང་བ།《西藏教育》第1期）一文，通过论述藏族神话与民间故事的文体演变及其两者的主题内容、句子等，分析了神话与民间故事的关联和区别。

贡去乎扎西（དཀོན་མཆོག་བཀྲ་ཤིས།）的《〈诗镜〉之文体探析》（《སྙན་ངག་མེ་

ལོང་མ》ལས་ལུས་སྲོག་གི་སྐོར་ལ་གསར་དུ་དཔྱད་པ།《西藏教育》第3期）一文，通过解读《诗镜》的注，对先人智者的理解进行赏析并提出自己的观点。

洛桑（བློ་བཟང་།）的《浅谈辞藻学对藏族诗学艺术所产生的作用》（མངོན་བརྗོད་ཀྱིས་སྲོལ་རྒྱུན་སྙན་ངག་གི་སྒྱུ་རྩལ་ཐད་ཐོན་པའི་ནུས་པ་ཅུང་ཟད་གླེང་བ།《西藏教育》第4期）一文，论述了辞藻学在藏族传统诗学中的作用及对诗学的韵律、声韵、轻重等产生的影响。

得来多杰、南本加（ཁ་རྒྱའི་བདེ་ལེགས་རྡོ་རྗེ། གནམ་འབུམ་རྒྱལ།）的《藏族传统文化发展演变探析》（སྲོལ་རྒྱུན་རྩོམ་རིག་གི་འཕེལ་རིམ་ལ་ཆེ་ལོང་ཙམ་དཔྱད་པ།《西藏教育》第4期）一文，论述了藏族传统文化发展演变的几个阶段：原始社会到吐蕃时期形成根，分裂时期未翻译《诗镜》之前形成形，萨、帕、仁时期舒枝展叶，噶丹时期被认为全面成熟。

昂却本（ཆུ་ཀྱ་དབང་མཆོག་འབུམ།）的《浅谈藏族〈尸语故事〉类型》（བོད་ཀྱི་རོ་སྒྲུང་དུ་བསྡུས་པའི་སྒྲུང་གི་རིགས་ལ་དཔྱད་པ།《西藏教育》第4期）一文，通过对各种版本的藏族尸语故事进行分类分析，说明藏族尸语故事不是人们通常认为的是藏族故事的一个分支，而是藏族民间故事的一种合集。

洛桑平措（མང་མཁར་བློ་ཕུན།）的《敦煌文献〈兄弟教诲录〉体裁探析》（《ཕུ་བོས་ནུ་བོར་བཏམས་ཤིང་བསྟན་པའི་མདོ》ཡི་རྩོམ་ལུས་དང་གཏམ་གྱི་མདོའི་ལུས་ཀྱི་ཁྱད་ཆོས་ལ་དཔྱད་པ།《西藏教育》第5期）一文，将敦煌文献P.T.1283《兄弟教诲录》和世界经典作品孔子的《论语》、柏拉图的《理想国》、佛陀的语录进行对比分析，论述了这部作品的体裁和特征。

吉多加（ལྕགས་རྡོར་རྒྱལ།）的《试论古代叙述思想构架及叙述分类》（སྔ་རབས་ཀྱི་དོན་རྗོད་པའི་བསམ་བློ་ལས་འཕྲོས་ནས་རབས་དང་སྒྲུང་གཉིས་རགས་ཙམ་གླེང་བ།《藏文教育》第1期）一文，通过梳理古籍文献，从叙述学的角度，论述了古代叙述思想及其分类。

完代才让（བན་དེ་ཚེ་རིང་།）的《〈经验老人之言〉浅谈》（ཉམས་མྱོང་རྒན་པོའི་འབེལ་གཏམ་ཡིད་འབྱུང་དམར་ཁྲིད་ལ་ཅུང་ཟད་དཔྱད་པ།）一文，介绍了该书的写作缘起及其作品的源流、独特之处、教育价值等四个方面。

洛桑达杰（ཁྱུང་ཕྲུག་བློ་བཟང་དར་རྒྱས།）的《宗喀巴〈菩提道次第广论〉与珀东〈菩提道次第〉比较研究》(རྗེའི་ལམ་རིམ་ཆེན་མོ་དང་བོ་དོང་པཎ་ཆེན་གྱི་ལམ་རིམ་གཉིས་ཀྱི་རྩོམ་སྟངས་དང་སྔ་ཕྱིའི་རིམ་པ་ལ་ཅུང་ཟད་བརྟག་པ།《藏文教育》第5期）一文，对两本道次第的章节划分、撰写方法、内容上的异同之处，结合中观和禅宗的观点进行对比，并对两部作品创作时期有谬论之人进行了辩驳。

朋毛才旦（སྐ་ཕུག་ཕག་མོ་ཚེ་བརྟན།）的《浅谈〈阿底峡尊者三十颂〉文学价值》（ཇོ་བོ་རྗེའི་བསྟོད་པ་སུམ་ཅུ་པ་ལ་ཅུང་ཟད་དཔྱད་པ།《藏文教育》第5期）一文，通过介绍阿底峡的生平，论述了拉喇嘛益西沃迎请阿底峡大师的过程、仲敦巴嘉瓦郡乃对上师阿底峡的思念及其弘法伟业，以及此颂的特点及对后世著作的影响等。

冷本才让(ཀླུ་འབུམ་ཚེ་རིང་།）的《浅谈〈诗学概论〉的特点》(《སྙན་ངག་སྤྱི་དོན》གྱི་ཁྱད་ཆོས་རོབ་ཙམ་གླེང་བ།《青海民族大学学报》第1期）一文，探讨了《诗学概论》的创作缘由、主要内容和结构形式特点。

多杰才旦(རྡོ་རྗེ་ཚེ་བརྟན།）的《宗喀巴大师名著英译本评述》(རྗེ་ཙོང་ཁ་པའི་གསུང་རྩོམ་གྲགས་ཅན་དབྱིན་འགྱུར་མའི་སྐོར་གླེང་བ།《青海民族大学学报》第2期）一文，评析了以美国为主的西方国家藏学研究者对宗喀巴大师名著进行英译的时间和特点。

何峰、更尕(བསོད་ནམས་རྩེ་མོ། ཀུན་དགའ་དབང་ཕྱུག）的《宗喀巴传记文献分类研究》(རྗེ་ཙོང་ཁ་པའི་རྣམ་ཐར་ཡིག་ཆའི་རིགས་དབྱེའི་སྐོར་ལ་གསར་དུ་དཔྱད་པ།《青海民族大学学报》第2期）一文，对宗喀巴大师的弟子们所作的宗喀巴传采用的基本分类法进行了分析。

索南卓玛(བསོད་ནམས་སྒྲོལ་མ།）的《和尊法宝译师及其〈大乘百法明门论〉藏译本研究》(ལྷ་བཙུན་ཆོས་ཀྱི་རིན་ཆེན་དང་ཁོང་གི་《ཐེག་པ་ཆེན་པོ་ཆོས་བརྒྱ་གསལ་བའི་སྒོའི་བསྟན་བཅོས》བོད་འགྱུར་མར་དཔྱད་པ།《青海民族大学学报》第4期）一文，介绍了13世纪和尊法宝译师的生平和事迹，重点论述了其藏译本《大乘百法明门论》的特点，评析了汉译本和藏译本在内容和结构方面的异同。

才让加(ཚེ་རིང་སྐྱབས།）的《藏族传记文学之密传体及其特征研究》(བོད་ཀྱི་རྣམ་ཐར་རྩོམ་རིག་ལས་གསང་རྣམ་སྐོར་ཐོག་མར་གླེང་བ།《青海民族大学学报》第4期）一文，简析了藏族传记文学中独特的密传体，梳理了密传记体形成、发展、形成独特文体的过程，最后，通过跟其他文体对比阐述了密传记体独有的特征。

桑吉尖措(ཁ་སྒང་སངས་རྒྱས་རྒྱ་མཚོ།）的《试论欧萨格西的创作风格》(སྔགས་ས་དགེ་བཤེས་ཀྱི་བཀའ་རྩོམ་གྱི་ཁྱད་ཆོས།《青海师范大学学报》第1期）一文，从内容与结构两个方面论述了欧萨格西创作风格的特点。

增太吉(བཙུན་ཐར་སྐྱིད།）的《〈米拉日巴赞〉的解析》(རྗེ་བཙུན་མི་ལ་བཞད་པའི་རྡོ་རྗེ་ལ་བསྟོད་པའི་ཚིགས་སུ་བཅད་པ་ཀ་ལ་པིངྒའི་སྒྲ་དབྱངས་ཀྱི་འགྲེལ་བ།《青海师范大学学报》第1期）一文，介绍了米拉日巴的生平经历并对其结构严密的诗歌创作进行了解析。

朋毛才旦(རྐ་ཕུག་ཕག་མོ་ཚེ་བརྟན།）的《根敦朱巴大师〈东雪山颂〉的文学价值》(གསུང་མགུར་ཤར་གངས་རི་མ་ལ་དཔྱད་པ།《青海师范大学学报》第2期）一文，介绍了根敦朱巴的生平经历，叙述了《东雪山颂》的创作思维和内容，探讨了此作品的风格和特点。

拉加才让(ལྷ་རྒྱལ་ཚེ་རིང་།）的《〈赞宝传略〉等五篇小说读后感》(《རྣམ་ཐར་བཙན་པོ་མ》སོགས་སྒྲུང་གཏམ་ལྔ་བཀླགས་པའི་མྱོང་ཚོར།《章尔恰》第3期）一文，概述了《赞宝传略》等五篇小说的结构、思想内容、人物描写、社会生活的真实性等，并对小说的艺术表达手法和思想内容的特征进行了探讨。

完玛才让(པདྨ་ཚེ་རིང་།）的《敦煌藏文文献道歌研究现状及其分析——以藏文版研究为例》(ཏུན་ཧོང་ཡིག་རྙིང་ལས་བྱུང་བའི་བོད་བཙན་པོའི་སྐབས་ཀྱི་མགུར་གླུའི་ཞིབ་འཇུག་གནས་བབ་དང་དེ་དག་གི་དཔྱད་པ།——བོད་ཡིག་གི་ཞིབ་འཇུག་གནས་ཚུལ་གཙོ་བོར་འཛིན་པ།《西藏研究》第2期）一文，首先论述了敦煌藏文文献中道歌的研究现状；其次论述了道歌与历史的关系及文学价值；最后阐述了外译版敦煌藏文文献道歌的研究现状。

夏吾才旦(བསེ་ཆང་ཤ་བོ་ཚེ་བརྟན།）的《长篇小说〈斋苏府秘闻〉修辞策略探析》(སྒྲུང་རིང་《བཀྲས་ཟུར་ཚང་གི་གསང་བའི་གཏམ་རྒྱུད》ཀྱི་ཚིག་རྒྱན་གྱི་ཐབས་རྩལ་ལ་དཔྱད་པ།《西藏研究》第4期）一文，依据传统藏文文学理论、小说修辞学、叙事学等，探析了《斋苏府秘闻》的语言阐述能力、先知能力、表演能力、谈吐能力等。

旦增尼玛(སྐྱིད་ཆུ་བསྟན་འཛིན་ཉི་མ།）的《〈诗镜〉理论中索卡瓦所持སྲོག之含义探微》(ཟུར་མཁར་བས《སྙན་ངག་མེ་ལོང》ནང་སྲོག་གི་རྣམ་བཤད་བཞེད་ཚུལ།《西藏教育》第4期）一文，主要运用现代文学理论中的内容和形式的冲突视觉来论述关于《诗镜》理论中索卡瓦所持སྲོག之含义和为什么这样认为的原因，并讲述这种探微对藏族《诗镜》理论的发展和藏族文学理论向多样化发展具有至关重要的作用。